Jump into South Africa!

Hallo allemaal!

Zooo....we zijn weer onder de mensen inmiddels...wat ook betekent dat we weer toegang hebben tot internet. De mogelijkheid hiertoe was sinds de vorige blog namelijk 0,0, dus vandaar het gebrek aan verslagen en bij deze dus de grote inhaalslag vlak voordat we weer landen in Nederland, aanstaande zaterdag.

Om even verder te gaan waar ik vorige keer gebleven was; Swaziland. Het uitstapje dat hier op het programma stond was Mlilwane Wildlife Sanctuary. Jammer alleen dat het regende...Een relatief klein wildparkje, met klein wild. Dus wat wij onder andere al wandelend gespot hebben (oooondanks de regen..;)), zebra's (zegmaar de straatkat van Nederland zo vaak als ze hier overal opduiken), Nile-crocodiles, Kingfishers (ijsvogels), Fisheagle en wrattenzwijnen. De dag erna, vlak voor vertrek uit Swaziland, een stop op de lokale markt in de hoofdstad Manzini. Leuk! Eindelijk een beetje tussen de locals, in plaats van tussen het wild en de bush. De grensovergang was weer snel gepasseerd (na het uberintelligente antwoord van onze gids op de vraag: 'Who drives your bus?' 'Our busdriver'...Ja zo makkelijk gaat het hier dus, konden we zonder problemen het land weer uit om onze reis voort te zetten in Zuid-Afrika. Hoe verder we ons van de grote stad verwijderden, hoe duidelijker de armoede van het land zichtbaar werd in de plattelandsdorjes met lemen hutjes. De volgende provincie die op het programma stond was Kwazulu-Natal, ofwel: Zululand. In deze provincie leeft, als gevolg van contractarbeiders ten tijde van de opleving van suikerriet, de grootste Hindoebevollkingsgroep buiten india.

St. Lucia was vervolgens onze volgende bestemming. Hiervanuit vertrokken we vrijdag de 16e richting Hluhluwe-Imfolozi Park (spreek uit: sjoesjloewie). Het oudste game reserve van Zuid-Afrika (2 jaar ouder van het Kruger). Doordat je hier, in vergelijking met het Kruger, veel hoogteverschillen hebt, waren de dieren zichtbaar tegen de hellingen in plaats van in het open veld. In mijn ogen een pre t.o.v. het Kruger. In dit park wordt vooral aandacht gegeven aan de neushoorns, die we uiteindelijk ook van zeer dichtbij konden spotten. Als gevolg van het vrij hete weer bleef de rest van het dierenrijk goed verborgen. En daar Afrikanen het niet zo heeeel nauw nemen met de tijd, duurde onze game drive spontaan 2 uur langer... 's Middags stond er een heuse 'cruise' over Lake St. Lucia op het programma. Doel: Hippo's en nijlpaarden spotten. Check! (en laten we ook de 'Jesusbird' niet vergeten...een filmpje zal laten zijn bijnaam verklaren :P). Even een feitje tussendoor...een hippo kan tot 48 km/h rennen, terwijl de snelste mens slechts de 36 km/h haalt. Hierbij ook nog vermeldende dat een hippo een bijtkracht van 6 ton heeft, maakt dit het tot het gevaarlijkste waterdier voor de mens. Om vervolgens ook nog even een paar waterbuffels te spotten...de gevaarlijkste landzoogdieren. Ja mensen...dat we nog leven mag een wonder zijn ;). 's Avonds een impala stoofpotje op het menu :). En of dit invloed gehad heeft weet ik niet, maar Carolien wist daarna te vermelden: 'Ik ben een nijlpaard...ik word 's avonds actief'.

De volgende dag in een winkelcentrum ergens onderweg werd wel duidelijk dat Afrikanen het tempo van een hippo in ieder geval zeker niet bij kunnen houden...Men loopt hier vrij traag en is aan de stevige kant, wat een duidelijke oorzaak-gevolg relatie maakt als je kijkt naar de goed gevulde winkelwagens die er rondreden. In de zwarte gemeenschap leef je echter als een community en niet als individu. Salaris dat binnenkomt wordt meteen uitgegeven onder het mom van 'Ubuntu' (plichtsbesef). Je deelt wat je hebt meteen met anderen. Het hotel van die avond na een lange reisdag bevond zich nabij Ladysmith. De barman/receptionist was erg druk. Als porters trommelde hij alle aanwezige dames in de buurt op, van kok tot cleaning lady, waarbij sommige 2x zo klein waren als bepaalde bagagestukken van de kudde...het werd hier bijna genant om hen je backpack te laten tillen...maar it's part of their culture...

De Drakensbergen hebben we vanaf aardig wat afgrondjes tijdens een hike bekeken. Deze bergen kennen toppen tot 3400 meter en heten in het Zulu: uKhahlamba, ofwel ' een barriere van speren'. Wat in ieder geval verboden is in dit gebied wordt weer mooi aangegeven op een van de vele bordjes die het park rijk is: Moe nie mors nie.

De volgende provincie die we aandeden was de Vrijstaat. Dit gebied kenmerkt zich door graslanden (waaaant...zoals onze Yvonne ons herhaaldelijk heeft laten weten: 'Zuid-Afrika kent veeeeeele verschillende soorten landschappen en klimaten'). En aangezien deze zelfde Yvonne een soort obsessie voor vogels heeft, heeft busdriver Chris voor zowel de Secretarisvogel als de Blauwe Kraanvogel (de nationale vogel van het land) vol op de rem getrapt...en hebben wij vervolgens braaf foto's gemaakt. Via de Vrijstaat reden we door naar het derde land van onze reis: Lesotho. Ook hier weer binnen een kwartiertje de grensposten doorgelopen (in Lesotho houdt paspoortcontrole in: een tafel met 2 klapstoeltjes, een stapel papier en een paar klakkeloos stempelende dames). Omdat alles boven de 1000 meter ligt, wordt dit land ook wel 'Mountain Kingdom' genoemd. Het enige woord dat je hier hoeft te kennen is 'maloti': de benaming voor de Drakensbergen, de valuta en 'bier'. En HET natuurverschijnsel dat hier plaats vindt, wegens de verwijdering van bomen, is erosie (je weet wel...tot in den treure geleerd bij aardrijkskunde op de middelbare school: 'de uitschurende werking van water wind of ijs dat puin bevat'....toch niet voor niets erin gestampt toen :P). Vergeleken met Zuid-Afrika en Swaziland is Lesotho wel een stapje terug en even back tot basic. Dit gingen wij nog even aanzetten door vanuit ons guesthouse een homestay te doen bovenop een nabijgelegen 'plateau'. Dit hield in eerste instantie in dat we zo'n 5 uur wandelend in the middle of nowhere doorbrachten, over eindeloze vlaktes en tegen met losse stenen en rotsen bekleedde bergen op. Dit alles achter de reet van een paard dat niet altijd even lekker doorliep, maar dit geheel terzijde. De nacht brachten we door bij verschillende families in het dorp Ha Sehlahla. Wat inhield dat 'douchen' 's morgens een emmertje water was en de wc een 'longdrop' genoemd werd, vul dit zelf maar in. De mensen waren zoals verwacht wel enorm gastvrij en deden alles om het ons naar de zin te maken, tot aan een imitatie van de vogeltjesdans aan toe. Tijdens het avondmaal (o.a. een grijzig drapje a la behangsellijm, maismeel en de lokale staplefood 'paapa') uitleg gekregen van onze lokale gids over de 10 verschilende naamvallen in het Sesotho (de taal van het land). En ja...hij ging ze aaaalllemaal af. Het enige dat is blijven hangen is dat 'banane' meisjes zijn en dat 'a round house doesn't go well with a rectagular table'. Al met al was het wel een deel van de reis om niet snel te vergeten.

Na terug in Zuid-Afrika de volgende dag (jawel....weeeer een setje stempels erbij) reden we door de provincie Oostkaap. Deze provincie staat bekend om zijn karakteristieke windmolens in het landschap die grondwater oppompen. Dit als gevolg van het semi-woestijngebied dat de Grote Karoo is. Dit gebied staat ook bekend om haar 'zelf-kruidend lam', als gevolg van de wildgroei van rozemarijn en tijm in dit gebied waar voornamelijk schapen en geiten lopen. Onderweg kwamen plaatsnamen als Lekkerdraai, Voorspoed, Knapdaar en Welgedagt voorbij. Op de schapenboerderij waar we de nacht overnachtten kregen we een rondleiding langs de 'skape' en kunnen wij nu aalllees vertellen over het wel en wee van wol.

In Graaff-Reinet, ons volgende 'stadje' hebben we een townshiptour gedaan. Hier kregen we in het 'huisje' van een van de locals uitleg over de koe die buiten vastgebonden stond. Deze zou namelijk in de avond geslacht worden om overledenen te eren. Maar...pas als de zon onder was en geen controle meer over de mensen had. Voordat de keel zou worden doorgesneden, moest de koe wel 'boe' zeggen, zodat het contact met de overleden gemaakt was, anders ging het feest niet door. De hoorns werden vervolgens op een paal, die in de 'tuin' stond, gespijkerd en het feest kon beginnen. Aldus een traditioneel Xosha-ritueel (de oorspronkelijke bevolkingsgroep van Zuid-Afrika). In de township was duidelijk verschil te zien tussen ook hier arm en rijk. Daar waar sommige hutjes uit golfplaten bestonden, waren elders complete villa's gebouwd inmiddels. Bij Emily kregen we thee met een 'toeristenbroodje'. "Ek is trots op die toeriste". Volgens haar maken zij het sinds de Apartheid mogelijk om contact tussen blank en zwart te hebben, daar de eigen bevolking hier iets minder het voortouw in neemt. 's Avonds weer een natuurreservaat in om uit te kijken over de Karoo tot 150 km ver (zeg de breedte van Nederland).

Zaterdag in de laatste provincie van de reis aangekomen, de Westkaap. Hier begon 'het' allemaal in 1652 toen Jan van Riebeeck aan wal ging om er een verversingsstation van de VOC op te zetten en hartelijk werd ontvangen door de chief van de standlopersclan ('You can call me Harry'). Dit is het ontstaan van de kolonisatie in de Westkaap geweest. Met alle geschiedenis die hierna volgde van dien, maar waar ik jullie niet mee zal vermoeien. Eenmaal over de Outeniqua Pass bij George, kwamen we in een keer in een veel 'europezer' Afrika terecht, dan het 'echte' Afrika van de andere kant van de berg. Langs de Indische Oceaan, dat een 'prettig en stabiel warm klimaat oplevert voor tweede huisjes van Europeanen', gestrandt in Knysna.

Vanuit Knysna afgelopen zondag (D-day...;)) eerst een Dolfijnen en Walvistocht gedaan in Plettenbergbaai, hoewel het achteraf voor walvissen te ruig op zee was, maar dolfijnen en zeehonden hebben we zeker gespot! Vervolgens naar ons laatste nationale parkje van de reis, Tsitsikamma. Maar het gesprek ging echter over geheeeeel andere zaken. Marieke had namelijk bedacht dat ze wilde Bungy Jumpen van de hoogste Bungy Jump plek ter wereld...de Bloukrans Bridge, 216 meter hoogte. En Yvonne kon dit inpassen in het dagschema en de groep was zwaar enthousiast om dit medemogelijk te maken...als ze zelf maar niet hoefden. Met als gevolg dat ik om 16.00 lokale tijd boven op een winderige brug de afgrond in keek en met '5-4-3-2-1-Jump!' onder toeziend oog van de kudde de 'sprong in het diepe' maakte. Te leuk! Gelukkig staat alles op film en foto dus voor wie het niet helemaal gelooft....;). Ik heb in ieder geval m'n hoogtepuntje van de reis gehad :P 'Life begins at the end of your comfortzone...' en ja...it does in a way ;).

De volgende dag heb ik mijn, volgens de groep zo genoemde, 'heldendaad' nog even voortgezet door op een struisvogel te gaan rijden...die beesten lopen best door zegmaar :P 's Avonds stond ditzelfde beest op het menu ;). Gisteren zijn we de wijnlanden ingereden, richting Stellenbosch. Na het ontbinden van het Edict van Nantes moesten veel niet-Christenen in Frankrijk plaatsmaken, met als gevolg dat de Hugenoten richting de Kaap vertrokken om een nieuw bestaan op te bouwen. Simon van der Stel ontving hen hier met open armen, wetende van hun wijnkennis. Zij konden een plek krijgen in Olifantshoek onder de voorwaarde dat ze wijn zouden gaan maken en Nederlands leerden. Dit heeft wel als gevolg gehad dat er veel Franse wijnen en namen (die de Hugenoten meegenomen hadden bij hun vertrek uit Frankrijk) rondzwerven in Zuid-Afrika. Tijdens een wijnproeverij op een van de vele wijnlandgoeden die dit gebied rijk is hebben ook wij een aantal sjieke wijntjes mogen proeven.

Vanmorgen zijn we vertrokken naar onze laatste bestemming. Kaapstad. Meteen Tafelberg opgegaan, waar tot verbazing van Yvonne geen rij stond en we dus binnen een kwartier boven op de berg stonden. Eenmaal weer beneden een citytourtje met de bus, onder andere naar Bo Kaap, de oorspronkelijke moslimwijk van de stad die vooral opvalt door z'n gekleurde huisjes.

En tot zover de rest van onze reis in een notendop...Morgen gaan we nog naar Kaap de Goede Hoop en langs een pinguinkolonie, vrijdag staat er een HopOnHopOff-bustoertje het programma om vervolgens 's avonds on half 12 terug te vliegen naar Nederland.

Iedereen bedankt voor het volgen, ondanks dat de kwantiteit van de blogs deze reis wat karig was bij gebrek aan internet...Dan maar in real life de verhalen, foto's en filmpjes bij terugkomst.

Liefs, Marieke